Για την κοινωνική βάση της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο

Άρθρο του Γιάο Βεν Γιουάν που δημοσιεύτηκε στη Κόκκινη Σημαία νο 3 το 1975. Μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις «Ιστορικές Εκδόσεις», Αθήνα 1975. Ο Γιάο Βεν Γιουάν φυλακίστηκε από το καθεστώς του Ντενγκ Χσιαο Πινγκ, στα τέλη του 1976. Ήταν και αυτός της "συμμορίας των τεσσάρων"!

Το άρθρο γράφτηκε τέσσερα χρόνια μετά την ήττα της ομάδας του Λιν Πιάο (1971) και δυο χρόνια μετά το 10ο Συνέδριο του Κ. Κ. Κίνας που καταδίκασε επίσημα τον Λιν Πιάο. Γράφτηκε όμως λίγες μέρες μετά την αποκατάσταση ως μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κ. Κ. Κίνας του Ντενγκ Χσίαο Πινγκ, ο οποίος, από κοινού με τον Λι Σάο Σι από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 είχε απομακρυνθεί από το Κόμμα. Η περίοδος που ακολούθησε από τη δημοσίευση του κειμένου αυτού μέχρι το θάνατο του Μάο (Σεπτέμβριος 1976) χαρακτηρίσθηκε από την ανοικτή σύγκρουση των ρεβιζιονιστών του Ντενγκ Χσίαο Πινγκ και των τεσσάρων μελών του Πολιτικού Γραφείου, υποστηρικτών της ΜΠΠΕ, στα οποία συγκαταλεγόταν και ο Γιάο Βεν Γιουάν.

Εντάσσεται έτσι σ' αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση: Αν και υποτίθεται ότι στρέφεται εναντίον του Λιν Πιάο, στην πραγματικότητα διατυπώνει την πολεμική των υποστηρικτών της ΜΠΠΕ εναντίον του (υπουργού των εξωτερικών την εποχή εκείνη) Ντενγκ Χσίαο Πινγκ. Στη σύγκρουση αυτή κυριαρχούν προσωρινά:
Τον Απρίλιο του 1976 ο Ντενγκ Χσίαο Πινγκ καθαιρείται εκ νέου από το Κ.Κ. Κίνας, ύστερα από βίαιες συγκρούσεις μέσα κι έξω από το Κόμμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής τον Κ.Κ. Κίνας που εκδόθηκε αμέσως μετά το θάνατο του Μάο αναφέρεται: «θα παραμείνουμε πιστοί στις τελευταίες θελήσεις του Προέδρου Μάο (...) φέρνοντας σε βάθος την κριτική εναντίον του Ντενγκ Χσίαο Πινγκ και εξακολουθώντας την πάλη εναντίον της δεξιάς παρέκκλισης, που αμφισβητούσε τα σωστά συμπεράσματα της Πολιτιστικής Επανάστασης, ισχυροποιώντας και αναπτύσσοντας τις κατακτήσεις της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης».
Ένα μήνα, όμως, μετά το θάνατο τον Μάο οι υποστηρικτές της ΜΠΠΕ ηττώνται και οι «4» ηγέτες τους καταδικάζονται σε ισόβια δεσμά. Πρόκειται για την πρώτη φυλάκιση κομματικών ηγετών που ηττήθηκαν πολιτικά, στην ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Η νέα ηγεσία υπό τον Ντενγκ Χσίαο Πινγκ (που αποκαταστάθηκε και πάλι κομματικά μετά την ήττα των "τεσσάρων") εξαγγέλλει το τέλος της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης και ανακαλύπτει τις αξίες της «αγοράς», των «υλικών κινήτρων» και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», για «να γίνει η Κίνα μια ισχυρή σοσιαλιστική χώρα με σύγχρονη γεωργία, βιομηχανία, εθνική άμυνα, επιστήμη και τεχνολογία, ως το τέλος του αιώνα» (Το 11ο Συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας). Παράλληλα, ένα πρωτόγνωρο για την Κίνα κύμα τρομοκρατίας ξαπλώνεται παντού, με επίκεντρο το ίδιο το Κόμμα:
Συγκροτούνται επιτροπές ελέγχου των μελών που «δεν αγωνίζονται ενάντια σε όλες τις παραβιάσεις της κομματικής πειθαρχίας», ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα το κομματικό δυναμικό ανανεώνεται κατά περισσότερο από 50%. Τόσο ο αστικός δυτικός τύπος, όσο και τα περισσότερα ρεβιζιονιστικά Κομμουνιστικά Κόμματα της Δύσης χαιρετίζουν τις μετά τον Οκτώβριο του 1976 εξελίξεις στην Κίνα ως στροφή στη «δημοκρατία» και την «ανάπτυξη».
Το κείμενο αυτό λοιπόν έχει ιδιαίτερο πολιτικό και ιστορικό ενδιαφέρον γιατί είναι από τα τελευταία άρθρα συγκροτημένης κριτικής των επαναστατών προς τους ρεβιζιονιστές που κυριάρχησαν στην Κίνα μετά το θάνατο του Μάο. Αποτελεί ουσιαστικά πολεμική προς τη «δημοκρατία» (των τανκς, των μαζικών δολοφονιών, των φυλακίσεων και των θανατικών εκτελέσεων) και την «ανάπτυξη» (της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας και της «επιχειρηματικότητας»), που επί τόσα χρόνια υμνούσαν ανά την υφήλιο καπιταλιστές και οι κονδυλοφόροι τους.